Iedereen begint ergens, maar hoe begin je als topsporter? Snowboarder en paralympisch kampioen Chris Vos vertelt hoe hij is begonnen om het onmogelijke mogelijk te maken. Van nooit meer kunnen lopen tot succesvol snowboarder. Hij wil altijd beter worden. “Soms denk ik: wat een proces is dit geweest.”
Ingrijpend
Op 5-jarige leeftijd veranderde het leven van Chris Vos ingrijpend. Tijdens werkzaamheden in de tuin werd hij overreden door een grote kraan. Het gevolg: plexusletsel, wat betekende dat zijn rechterbeen van zijn lies tot zijn voet geheel verlamd raakte. “Zelf kan ik me niets herinneren van het ongeluk”, vertelt Chris. “De bezoekjes aan het ziekenhuis, de operaties, de pijn, dat kan ik nog wel terughalen. Het is dankzij een dagboek van mijn moeder dat ik heb kunnen reconstrueren wat er in die periode allemaal is gebeurd en wat iedereen heeft doorgemaakt.”
Gewoon naar school
Van zijn zesde tot zijn achtste was Chris vaak veroordeeld tot de rolstoel. Gelukkig zorgden zijn ouders ervoor dat zijn leven relatief normaal kon doorgaan. “Mijn moeder stopte met werken, zodat ze me naar mijn reguliere school kon brengen. Daardoor kon ik met mijn oude klasgenootjes blijven spelen. Mijn vader reed stad en land af op zoek naar de beste ortheses en behandelingen voor mij. We gingen gewoon op vakantie, al vond ik het vreselijk als ik dan veel in mijn rolstoel moest zitten.”
Geen angst
Tot zijn eigen verbazing constateert Chris dat hij nooit bang is geweest om nooit meer normaal te kunnen bewegen of sporten. “Ik was jong en vooral bezig met spelen. Thuis was ik aan het revalideren, maar ik besefte nauwelijks waar ik mee te kampen had. Van mijn klasgenootjes kreeg ik veel steun, al ben ik op mijn tiende wel gepest omdat ik fysiek niet goed mee kon komen. Pas toen ik op mijn twaalfde het snowboarden ontdekte, merkte ik hoezeer ik mezelf kon ontwikkelen. Daar werd ik mentaal en fysiek steeds sterker van.”
Keuze voor de sport
Ook al kennen we Chris als succesvol paralympisch snowboarder, toch begon hij ooit met rolstoeltennis. “Een grappige uitlaatklep, ik was snel en behendig. Ik vind alles leuk, dat is een risico.” Maar echt fanatiek werd hij nadat hij als 7-jarig jongetje tijdens een wintersportvakantie voor het eerst op een snowboard stond. “Mijn vader knoopte voor de zekerheid een touw om mijn middel. De verschrikkelijke pijn en kramp van die dag zal ik nooit vergeten. Toch kreeg ik het virus te pakken.”
Kracht en zelfvertrouwen
Eenmaal terug in Nederland nam zijn twee jaar oudere broer hem mee naar een indoor skibaan. “Het duurde niet lang voordat ik voldoende zelfvertrouwen had om zelf naar beneden te durven. Dat voelde als een geweldige overwinning. Kort daarop zag ik op televisie nog zo’n overwinning: snowboardster Nicolien Sauerbreij won goud op de Olympische Spelen. ‘Als je zo goed kunt snowboarden, dat lijkt me gaaf’, dacht ik. Dat wilde ik ook!”
Met vallen en opstaan
Zijn beginperiode als snowboarder ging letterlijk en figuurlijk met vallen en opstaan. “Ik trainde met valide jongens en meisjes. Die waren sneller en beter dan ik, daar moest ik tegen opboksen. Maar dankzij betere protheses en meer begeleiding werd ik steeds beter en sterker. Snowboardkampioene Bibian Mentel werd mijn mentor en coach. Zij heeft me de wereld van het snowboarden laten zien, leerde me hoe je met spanning kunt omgaan en toonde me hoe je van sport kunt genieten. Zij heeft me de weg gewezen.”
Alles kost meer moeite
Chris’ leven staat in het teken van tegenslagen overleven, aansterken en beter worden. “Voor mij zijn veel dingen moeilijker dan voor iemand met twee functionerende benen. Dat kan frustrerend zijn. Ooit ging ik met een vriend wakeboarden. Wat mij de hele dag niet lukte, lukte hem meteen de eerste keer. Ik ging door de grond van boosheid, daar kon ik zo slecht tegen. Vaak leg ik mezelf veel druk op om iets toch te kunnen. Dat heeft me uiteindelijk ver gebracht.”
Trots op zilver
Trots is Chris vooral op zijn twee zilveren paralympische medailles. “In 2018 won ik de eerste in Zuid-Korea, toen zat ik op mijn top. Vervolgens moet je blijven innoveren, je kunt altijd verder verbeteren. Toen ik vier jaar later op de Paralympische Spelen van China in een sterk deelnemersveld mijn tweede medaille behaalde, was dat enorm gaaf. Mooi ook om te zien dat we aandacht trekken voor onze sport. Niet omdat we paralympische sporters zijn, maar omdat het gaaf is wat we doen.”
Niets is onmogelijk
Niemand had gedacht dat Chris ooit nog zou kunnen sporten. “Soms denk ik: wat een proces is dit geweest. Van nooit meer kunnen lopen naar succesvol snowboarder.” Ook buiten de sport heeft Chris zijn grenzen verlegd. “Van jongs af aan vond ik de luchtvaart interessant. Nadat ik van mijn moeder een proefvlucht cadeau kreeg, was ik verslingerd aan vliegen. Ook al maken mijn beperkingen het lastig om met de voeten een eenmotorig toestel te besturen, uiteindelijk heb ik mijn vliegbrevet gehaald. Ook dat was een Start Your Impossible-moment.”
Start Your Impossible
Het motto van Toyota is mobiliteit voor iedereen. We zijn ervan overtuigd dat mobiliteit verder gaat dan alleen auto’s. Tijdens ’s werelds grootste sportevenement bewijzen atleten dat niets onmogelijk is. Er wordt telkens bewezen dat niets onhaalbaar is en dit inspireert ons dat met de kracht van bewegen het onmogelijke kan worden bereikt. Vanwege deze idealen is Toyota trotse mobiliteitspartner van de Olympische en Paralympische Spelen.